Woda wyżej

Na smak i zapach wody warszawiacy narzekali jeszcze w zeszłym stuleciu i to im pozostało, mimo naprawdę nowoczesnych, jak owe czasy, wodociągów, pomp i filtrów oraz częstego wyjaśniania, na czym to oczyszczanie polega. „Zamulony przez bakterie i męty piasek przepłukuje się w płuczkarni” – komentowała przed 60 laty Kronika Filmowa, z dumą prezentując laboratorium z próbkami czystej wody. Automobile pogotowia wodociągowego pędziły na miejsce awarii, ludzie zwijali się jak w ukropie i już wtedy robili dokładnie to, co robią i dziś fachowcy od pomp i rur. Najpierw demolowali ulicę, ale organizacja była bez zarzutu. Po wojnie wodociąg centralny trzeba było odbudowywać. Nie zabrakło sił i entuzjazmu – już w 1945 Warszawa miała wody pod dostatkiem. W pięć lat później było jej tyle, co przed wojną. Potem zaczęły się kłopoty, którym tylko częściowo zaradziła Gruba Kaśka, czyli wodociąg praski. Stolica wyglądała wody jak kania deszczu i 12 długich lat czekała na nowe ujęcie i wodociąg północny. Wreszcie ta wielka budowa za 12 miliardów dobiegła końca. Nowoczesnością odpowiada swoim czasom i ma rezerwy na przyszłość. Powstaną jeszcze obiekty z filtrami węglowymi i urządzeniami do ozonowania. Guzik wciśnięty, krany nie zaburczą już samym powietrzem, ale czy woda będzie miała kiedyś źródlany smak? Spróbujemy, zobaczymy.