Jutro premiera

Początkujący pisarz Zenon Wiewiórski odwiedza warszawski Teatr Studio, licząc na spotkanie z dyrektorem Zakrzewskim, któremu jakiś czas wcześniej zaproponował wystawienie swojej debiutanckiej sztuki „Trzeci dzwonek”. Dyrektor, zaabsorbowany przygotowaniami do premiery szekspirowskiego „Wieczoru Trzech Króli”, obiecał wówczas zapoznać się z tekstem dramatu w ciągu dwóch tygodni. Pisarz, cierpliwie oczekując we foyer na rozmowę z Zakrzewskim, zaczyna snuć ponure refleksje na temat trudnej sytuacji młodych rodzimych twórców. Jego rozmyślania przerywa pojawienie się dyrektora oraz ekipy aktorskiej.
Wiewiórski dowiaduje się, że jego sztuka wzbudziła zainteresowanie Janiny Radwańskiej, najwybitniejszej gwiazdy Teatru Studio. Wciąż piękna, choć niemłoda już kobieta dostrzegła w postaci głównej bohaterki „Trzeciego dzwonka” – dojrzałej aktorki dokonującej wyboru pomiędzy ostatnią chyba miłością a karierą - swoje alter ego, a zarazem szansę na wyjście poza role amantek, na które zaczyna być za stara. Pod jej wpływem dyrektor podejmuje decyzję o wystawieniu sztuki Wiewiórskiego. Uszczęśliwiony autor odwiedza kawiarnię Klubu Literatów, chcąc pochwalić się swoim sukcesem, jednak zazdrośni koledzy okazują mu lekceważenie i przepowiadają artystyczną klęskę.
Ruszają prace nad wystawieniem „Trzeciego dzwonka”, którą to premierę dyrektor zapowiada w wywiadzie radiowym. Bardzo szybko pierwotne plany ulegają zmianie: słynny scenograf prof. Witting powierza stworzenie dekoracji i kostiumów swojemu synowi, młodemu, zdolnemu, lecz, niestety, bezrobotnemu artyście. Popularny aktor Szafrankiewicz grozi oddaniem roli, jeśli nie otrzyma podwyżki. Reżyser Kuryłło dochodzi do wniosku, że sztuka jest staroświecka, dlatego należy przenieść jej akcję w XIX wiek. Ponadto doprowadza do powierzenia jednej z głównych ról swojej protegowanej, Barbarze Percykównie. Pełna tupetu i świadoma własnej urody dziewczyna, która niedawno ukończyła szkołę aktorską, otwarcie i bez skrupułów wykorzystuje wszystko i wszystkich, by osiągać sukces. Flirtuje z wieloma mężczyznami, z żadnym nie wiążąc się na poważnie.
Oszołomiony Wiewiórski godzi się na wszystkie modyfikacje. Wywiad, którego udziela w telewizyjnym programie „Tele-Echo”, oglądają wspólnie Janina Radwańska i młody scenograf Roman Witting. Jak się okazuje, od miesiąca łączy ich potajemny romans.
Roman jest skłonny ujawnić ich związek, jednak doświadczona Radwańska odmawia, chcąc uniknąć kompromitacji i śmieszności. Prowadzi to do licznych komplikacji, gdyż w tym samym czasie Basia Percykówna popada w konflikt z Kuryłłą, zazdrosnym o jej intensywne życie towarzyskie. Chcąc podkreślić swoją niezależność, dziewczyna zaprasza oficjalnie samotnego Romana do kawiarni Pod Gwiazdami. Romantyczny w zamierzeniu wieczór przybiera nieoczekiwany obrót: młodzi spędzają kilka godzin w zepsutej windzie. Na przekór stereotypom, do niczego jednak między nimi nie dochodzi. Postanawiają pozostać tylko – lub aż – przyjaciółmi. Chociaż oboje pozują na cyników, gdy docierają w końcu do opustoszałej już kawiarni, z zazdrością obserwują parę zakochanych. Basia daje wyraz swej tęsknocie za miłością, śpiewając melancholijną piosenkę „I wciąż się na coś czeka”.
Następnego dnia odbywa się próba generalna „Trzeciego dzwonka”. Tuż przed jej rozpoczęciem Szafrankiewicz wyjawia w obecności Radwańskiej, że widział Romana i Percykównę w kawiarni. Wiadomość ta sprawia, że artystka zaczyna postrzegać swoją młodszą koleżankę jako rywalkę w walce o względy kochanka i status gwiazdy. Napięcie potęguje fakt, że podobny antagonizm istnieje także pomiędzy postaciami, które aktorki odgrywają na scenie. Podczas próby granica pomiędzy fabułą sztuki a rzeczywistością się zaciera – słowa, które padają z ust obydwu kobiet, odzwierciedlają ich prawdziwe uczucia. Z tego pojedynku na aluzje i złośliwe insynuacje zwycięsko wychodzi Percykówna. Rozemocjonowana Radwańska w gniewie rezygnuje ze swej roli i opuszcza teatr.
Oznacza to klęskę całego przedsięwzięcia. Chcąc temu zapobiec, dyrektor, literat i scenograf udają się do mieszkania Radwańskiej, by błagać ją o zmianę decyzji. Zastają tam jedynie niepozorną suflerkę Flapcię, której Janina powierzyła klucze na czas swojej nieobecności. W obliczu zniknięcia gwiazdy mężczyźni szykują się na odwołanie premiery. Sytuację wykorzystuje Flapcia, jak się okazuje - niespełniona aktorka, która demonstruje swoje umiejętności, pozornie przypadkowo recytując fragment tekstu sztuki. Osiąga swój cel – Zakrzewski decyduje się powierzyć jej główną rolę.
W dniu premiery dyrektor zamawia kwiaty dla panny Percykówny, podczas gdy ona wysyła bukiecik Wiewiórskiemu. Szafrankiewicz kupuje okazały kosz, który każe przekazać… samemu sobie.
Nadchodzi wreszcie wyczekiwana chwila i kurtyna idzie w górę. Przepełniony tremą i obawą Wiewiórski dzieli czas pomiędzy kulisy, gdzie bufetowa Brygidka opowiada mu o licznych teatralnych przesądach, a pobliską kawiarnię. Reżyser Kuryłło pojawia się w towarzystwie swojej nowej protegowanej. Dyrektor próbuje zbliżyć się do Percykówny, jednak gdy zostaje odtrącony, uświadamia sobie, że uległ beznadziejnej i żałosnej fascynacji starszego mężczyzny młodą dziewczyną.
Sztuka odnosi wielki sukces. Na uroczystym poczęstunku, który zorganizował Wiewiórski, zjawia się Radwańska. Gratuluje zespołowi, z Flapcią i Basią na czele. Podczas rozmowy z Romanem, który chce odzyskać jej względy, Janina wyznaje, że powodem jej ucieczki była nie tylko zazdrość, ale przede wszystkim świadomość, że młody scenograf stał się dla niej na tyle ważny, iż gotowa była dla niego zrezygnować z wymarzonej roli. Na prośby Romana nakazuje, by zadzwonił do niej następnego dnia.
Tymczasem Wiewiórski opowiada o swoich planach: ma już koncepcję nowej sztuki, w której główną rolę zamierza stworzyć specjalnie dla panny Percykówny…
Nagle autor zdaje sobie sprawę, że nadal znajduje się we foyer teatru, czekając na rozmowę z dyrektorem. Wydarzenia, które widz zobaczył na ekranie, rozegrały się tylko w wyobraźni młodego literata. Niestety, jego sen nie znajduje odbicia w rzeczywistości: kiedy w końcu zjawia się dyrektor, oznajmia, że nie zdążył jeszcze przeczytać sztuki. Prosi, by Wiewiórski odwiedził go ponownie za dwa, trzy tygodnie. (AP)