Przodownicy pracy

Rodzimą ikoną ruchu współzawodnictwa pracy stał się górnik kopalni Zabrze Wincenty Pstrowski. Media, w tym kronika, systematycznie informowały o wyzwaniach samoistnie podejmowanych w innych kopalniach i zakładach pracy. W rzeczywistości akcje takie nie były samoistne, tylko starannie sterowane przez propagandowy aparat, by zmobilizować naród do większego wysiłku, zwłaszcza wobec przyjętego trzyletniego planu odbudowy. Niska kultura i wydajność pracy, jak i wyjątkowo słaby procent umaszynowienia w przemyśle ciężkim wymagały od górników nadludzkiego wysiłku. Zwłaszcza w kopalniach, w których praca była szczególnie ciężka i niebezpieczna. Trzycyfrowe liczby wypisane na transparentach wyglądały jednak efektownie i na kilka lat zadomowiły się w PKF, zapożyczone ze stylistyki „zaprzyjaźnionych” kronik radzieckich, o czym opowiada inny temat tej samej kroniki. Niestety PKF nie wspomina o robotnikach przymusowo kierowanych do pracy w kopalniach, rekrutujących się spośród osób niepewnych politycznie lub klasowo niepożądanych, dla których w 1948 roku zostanie utworzony tzw. Korpus Węglowy. Nie dość, że trafiali oni na najtrudniejsze stanowiska pracy, to jeszcze władza płaciła im tylko część wynagrodzenia, jakie dostawał normalny robotnik. Czasem przodowników pracy na wzór radziecki nazywano stachanowcami.
(MKC)