Halka

„Temat »Halki« (klasyczny panicz i dziewczyna) był świeży, a może nawet prawdziwy w dobie sentymentalno-filantropijnej ludowości w sztuce. Choć przypuszczamy, że i wtedy był raczej operowy, niż życiowy. Dziś – nie przekona nikogo. Szczerość i prawda uczucia, która dla polskiego ucha i serca pewnie i za 100 lat nie będzie przebrzmiała tkwi we wdzięcznych, skowrończych motywach pieśni – dziedzina dla filmu niedostępna. Cóż więc zostaje z »Halki« dla reżysera filmowego? Nic. I oto film dał nam wspaniałe zdjęcia gór, wśród których niewiadomo naco i poco snują się zbytecznie całkiem ludzie. »Halka« jest żywą przestrogą dla reżyserów filmowych, by ostrożnie poczynali sobie z użytkowaniem tematów literackich. Należy dobrze sobie uprzytomnić, jakie wartości kinetyczne da się wyciągnąć z danego utworu, nim przystąpimy do jego realizacji”.

„Film. Ilustrowany Kurier Kinematograficzny”, 1930, nr 3.

„Mamy więc kino-operę. Wprawdzie nie w ścisłem tego słowa znaczeniu, bo nie film dźwiękowy, tylko niemy z odpowiednią ilustracją muzyczną, ale – rezultat jest zupełnie analogiczny. Sądzimy nawet, że każdy prawie film dźwiękowy, muzyczno-śpiewny dałoby się zastąpić przez niemy tj. jego wizualną tylko część i odpowiedni akompanjament wykonany przez zespół instrumentalno-wokalny. Najbardziej wartościową częścią samego filmu są jego śliczne zdjęcia górskie. Z wykonawców na pierwszy plan wysuwają się: p. Meglicki jako stary młynarz, p. Zorika Szymańska jako Halka, reszta w lepszych wypadkach – poprawne. Z pomysłów reżyserskich najbardziej może kinowa jest scena z kwiatami, które z rąk zakonnicy padają na Halkę u jej stóp w furcie klasztoru leżącą”.

(x.), „Halka”, „Nowy Dziennik”, 1930, nr 50, s.14.

„Piękno gór wydobył po mistrzowsku reżyser Konstanty Meglicki i operator Andruschin w filmie »Halka«. Plenery zachwyt budzące, prześliczne. Postać starego górala, stworzona przez Meglickiego na miarę nieprzeciętną. Zorika Szymańska bardzo dobra w roli Halki; wogóle jest to artystka bardzo obiecująca, nawskroś fotogeniczna, typ urody uduchowiony. Harry Cort słaby. To »książątko« nie umie jeździć konno. Po cóż było narażać go na despekt, każąc mu w dodatku jeździć wierzchem na kiepskiej szkapie w kostjumie? To już wina reżysera. Harry Cort bowiem zapowiadał się nieźle i z powodzeniem może grać niektóre role. Film na ogół raczej dodatnie wywiera wrażenie, choć obciążony jest balastem teatralności. Na usprawiedliwienie p. Meglickiego można zaznaczyć, że jednak »Halka« przetransportowana na ekran z opery nie była tak łatwym tematem, jakby się to wydawać mogło. Trzeba było nadbudować akcję, to i owo zmienić. W każdym razie utrzymuję w mocy zdanie, wyrażone w jednej z poprzednich recenzji (o »Magdalenie« [wcześniejszy film reżysera – przyp. red.]), że p. Meglicki ma niewątpliwy talent aktorski i reżyserski i że wolno się po nim spodziewać coraz lepszych obrazów, tembardziej, że jest to jeden z pracowitszych naszych reżyserów”.

„Na srebrnym ekranie”, „Świat”, 1930, nr 2.

„Próbę zasługującą na uznanie i poparcie, uczyniło kierownictwo Kinematografu Miejskiego (w Wilnie), wprowadzając na srebrny ekran polski film, którego treść, dopełniona scenami epizodycznemi i łączącemi główniejsze momenty znanej powszechnie fabuły z libretta opery »Halka«, daje ładne i urozmaicone widowisko tak sympatyczne swą prawdziwą swojskością. Może dałoby się wytknąć małe niedociągnięcia reżyserskie lub w kostjumach i rekwizytach, lecz są to małe braki w porównaniu do wielu zalet. Przedewszystkiem znakomite wykorzystanie prześlicznego krajobrazu Pienin z malowniczemi brzegami Dunajca zachwycać musi każdego, komu nie obce jest wyczuwanie piękna przyrody. Niezwykle też interesujące są sceny z życia prawdziwych górali, z przepyszną postacią starego »kobziarza«. Trzeba się naprawdę cieszyć, że nasza wytwórczość filmowa, będąca jeszcze w zaczątku i nie mogąca rozporządzać tak dużemi środkami pieniężnemi, jak przedsiębiorstwa obce, a zwłaszcza olbrzymie miljonowe koncerny amerykańskie, potrafiła zdobyć się na wysiłek uwieńczony rzetelnie zdobytem powodzeniem".

Michał Józefowicz, „»Halka« na ekranie”, „Słowo”, 1930 nr 41, s.3.

„Film »Halka« wyświetlany jest obecnie niemal we wszystkich miejscowościach w Stanach Zjed. Am. Płn. zamieszkałych przez Polaków. Dotychczas ukazał się już w Chicago, New Yorku, Milwaukee, Buffalo, Cleveland i Detroit. Amerykańscy producenci filmowi, którzy byli na przedstawieniu »Halki« oświadczyli, że gdyby bohaterka filmu, Zorika Szymańska, znała język angielski, mogłaby zagrać w amerykańskim filmie. Film ilustrowany jet muzyką z opery w mistrzowskim wykonaniu Polińskiej-Lewickiej i Ignacego Dygasa. Nad program wyświetlane są zdjęcia Ign. Czałczyńskiego z obchodu polskiego w New Jorku. Film ten jeszcze w tym sezonie ukaże się w Brooklynie, Filadelfji, Newarku, Passaic, Bayon, poczem organizatorzy udadzą się do Polski w sprawie zakupu filmów”.

„Dowiadujemy się z Ameryki że...”, „Kino”, 1931, nr 26 s. 7.