Żuk i Junak

Chociaż wiele wytworów PRL-u cieszy się dzisiaj sympatią kolejnych generacji, a nawet zyskuje miano kultowych, tylko niektóre wytwory socjalistycznej gospodarki postrzegane mogą być jako ciągle funkcjonalne i przydatne w życiu. Do takich rarytasów z pewnością należy junak, ciężki motocykl produkowany w latach 1956‒65 w fabrykach w Lublinie i Szczecinie. Osiągający prędkość do 150 kilometrów na godzinę, był kiedyś niezawodnym pojazdem Milicji Obywatelskiej, która jeździła maszynami wyposażonymi w doczepny wózek pasażerski. Motocykl świetnie się sprzedawał i nadal sprzedaje: w czasach Gomułki jako produkt eksportowy polskiej motoryzacji, dzisiaj – jako marzenie kolekcjonerów, także z uwagi na charakterystyczny harlejowski odgłos pracy silnika. Nieco gorzej powiodło się dostawczemu żukowi, który przez dekady utrzymywał na chodzie krajowy system zaopatrzenia detalicznego. Wyprodukowany w sumie w liczbie pięciuset tysięcy egzemplarzy, w nowym wieku znalazł szybko lepszych następców i szybko popadł w zapomnienie. Atmosferę codziennego życia u schyłku lat 50. świetnie utrwaliła Kronika, konstruując omawiane tu wydanie głównie z tzw. michałków – ciekawostek, pośród których nie zabrakło reportażu z „najbardziej zmechanizowanej poczty na świecie” (w Waszyngtonie) czy z „paryskiego” koncertu odbywającego się w legendarnym niegdyś warszawskim klubie studenckim Stodoła. (MKC)