W Poznaniu

Komentarz komunistycznej propagandy podlegał określonym prawom, m.in. pisany był tak, by nie podawać żadnych szczegółów, które mogłyby zaszkodzić władzy. Starcia milicji z robotnikami protestującymi w Poznaniu przeciwko zbyt niskim zarobkom, odbiły się w kraju szerokim echem i musiały zostać odnotowane przez kronikę. Z jej informacji nie można było jednak wydobyć szczegółów: zamieszki, strzały, rozlew krwi – takie ogólnikowe sformułowania nie wyjaśniały widzom istoty problemu. Tymczasem 28 czerwca pracownicy Zakładów im. Cegielskiego, nie doczekawszy się zwrotu niesłusznie pobranej części wynagrodzeń, wyszli na ulice, protestując przeciwko milczeniu i arogancji władzy. W miarę narastania emocji wtargnęli do gmachów urzędu bezpieczeństwa i więzienia, uwalniając stamtąd osadzonych. W odwecie zareagowało wojsko, z dywizjami czołgów włącznie, podejmując regularne walki na ulicach miasta, które trwały do następnego dnia. W ich efekcie zginęło ponad 70 osób, także żołnierzy, a rannych zostało wielu spośród 100 tysięcy uczestników protestu, którego pośrednim efektem była zmiana na szczycie władzy, jaka dokonała się w październiku. Tymczasem komunistyczna propaganda nie dopuszczała myśli, że powszechny bunt społeczny może być spontaniczny i szczery: koniecznie doszukiwała się w nim udziału prowokatorów i wrogów ojczyzny. Płaczące nad grobami matki mogły boleć także nad tym, że władza ludowa potrafiła z ich synami rozmawiać wyłącznie z użyciem siły. (MKC)