Fiat po polsku

Zaczęło się jeszcze przed wojną. Flitr z Fiatem zaowocował modelem 508. To dopiero była limuzyna, choć nikt nie mówił, że dla każdego. Potem była długa separacja, ale okazało się, że stara miłość nie rdzewieje. Fabryka na Żeraniu urodziła 125p. Zapachniało Europą, a nam zaparło w piersiach dech. W kilka lat później koniec z życiem na kocią łapę. Formalne małżeństwo z Turynem i na świat przyszedł maluch. Gorączka motoryzacyjna sięgnęła zenitu. Cóż to były za czasy! Salony sprzedaży, przedpłaty 69 i 180 tysięcy, na początku nawet na raty. Długie rzędy samochodów nie czekały co prawda na wszystkich, ale robiły dobre wrażenie. Także za granicą. Ambicji nie brakowało. Pod Wrocławiem biliśmy rekordy świata, nie baliśmy się i rajdu Mote Carlo. Zaroiło się od fiatów i na własnym podwórku. Co roku przybywało 150 do 200 tysięcy. Choć ceny goniły jak oszalałe, aut ciągle brakowało. Traktowaliśmy je więc jak najbliższych ‒ pieszczotom, nie było końca. Zaprzęgnięte do roboty nie leniuchowały. Ciągnęły nasze chałupki, przyczepki, łodzie, także rowery na wszelki wypadek. Nie odmawiały posłuszeństwa w chwilach szczególnie doniosłych. Czas na następców. Mniejsze auto urodzi się w rodzinie za niespełna cztery lata. Właśnie podpisano porozumienie. Czy większy umocni ślubny kontrakt, czy też będzie dzieckiem pozamałżeńskim? Zobaczymy.