Maryla w Opolu

W czasie naznaczonych kryzysem ekonomicznym lat osiemdziesiątych, nielicznymi normalnymi enklawami pożądanymi przez większość społeczeństwa były spotkania kulturalne, pozwalające wyzwolić się, choćby na chwilę, ze stresu związanego z niepewnością jutra i nieustanną walką o podstawowe standardy codziennej egzystencji. Imprezy takie odbywały się często – i przy stuprocentowej frekwencji! – w rozmaitych ośrodkach kultury, przykościelnych salach parafialnych oraz na wielu krajowych estradach. Wśród artystycznych imprez najbardziej obleganych i cenionych u schyłku dekady, był Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu, a zwłaszcza Kabareton, przygotowywany tam przez kilka lat przez znakomitego satyryka Jana Pietrzaka. W roku 1987 przebojem festiwalu stała się piosenka do słów wielkiej gwiazdy polskiej poezji Agnieszki Osieckiej, z muzyką lidera krakowskiego zespołu Pod Budą Andrzeja Sikorowskiego, zatytułowana „Polska Madonna”. Utwór opowiadał o codzienności polskiej kobiety: rozdartej między koniecznością wystawania godzinami w kolejkach po mięso „na kartki”, zdobywania cudem najprostszych towarów, czy organizowania życia domowego tak, by było choć trochę „normalnie”. Piosenkę, której tytuł stał się nazwą albumu płytowego wydanego w tym samym roku – jeszcze na czarnym krążku winylowym, wykonywała Maryla Rodowicz. Utwór błyskawicznie stał się jednym z symboli omawianej dekady. Nie zmieniało to wszak faktu, że możliwości zsynchronizowania dźwięku z obrazem były w owych latach w Polskiej Kronice Filmowej gorzej niż słabe. Nic dziwnego, że „filmowy tygodnik aktualności” stawał się powoli nieatrakcyjny. (MKC)