Dom bez okien

Maleńki objazdowy cyrk „Pik” chyli się ku upadkowi. Jego pracownicy to w większości ludzie w podeszłym wieku, zmęczeni życiem, pozbawieni wiary w sukces, żyjący wspomnieniami o przeszłości. Wyjątkiem jest młoda i zdolna akrobatka trapezowa Teresa. Jej występ potrafi zadowolić nawet surowego inspektora, który przybył, by zadecydować o losach cyrku. Inspektor negatywnie ocenia zespół i nakazuje jego rozwiązanie. Błagania dyrektora Szarlita, który deklaruje, że w ciągu miesiąca przygotuje całkiem nowy program, sprawiają, że „Pik” dostaje ostatnią szansę. Członkowie trupy zdają sobie sprawę, że to tylko odroczenie wyroku. Obwiniają się wzajemnie o błędy i porażki.
Ich kłótnię przerywa pojawienie się nieznajomego chłopaka, ściganego przez pracowników obsługi. To Robert, wędrowny mim, który ukrywał się w jednym z wozów. Z rąk rozeźlonych cyrkowców ratuje go Zofia, żona dyrektora Szarlita i treserka koni. Kobieta opatruje rany Roberta i za zgodą męża oferuje mu nocleg w wozie. Włóczęga zgadza się głównie dlatego, że zafascynowała go widziana przelotnie Teresa, spodziewa się jednak, że ze względu na swój charakter szybko zostanie wyrzucony, tak jak zdarzało się poprzednio.
Robert okazuje się synem słynnego mistrza pantomimy. Szarlitowie postanawiają włączyć go do swojego zespołu, mając nadzieję, że jego talent uratuje cyrk. Podczas próby młodzieńcowi udaje się rozśmieszyć początkowo niechętnych członków trupy, nawet demonstracyjnie chłodną Teresę. Jedynie stary klaun Jankowski dostrzega w nim zagrożenie dla siebie.
Debiut Roberta na arenie „Pika” okazuje się wielkim sukcesem. Mim nie tylko porywa publiczność podczas swojego występu, ale też ratuje cały program, parodiując nieudane numery kolegów. Widownia jest zachwycona, choć niektórzy cyrkowcy, z iluzjonistą Klebergiem na czele, czują się upokorzeni. Mimo to wydaje się, że „Pik” odbił się od dna.
Robert zbliża się powoli do Teresy, ale podczas rozmowy z dyrektorem uświadamia sobie, że został poddany manipulacji: Szarlit przyjął go do swego wozu, mając nadzieję, że mim zacznie romans z Zofią i w ten sposób zwiąże się z zespołem na stałe. Oburzony Robert przenosi się do wozu siłacza Żaczka. Zastanawia się nad opuszczeniem zespołu, zwłaszcza wtedy, gdy staje się świadkiem nocnej wizyty Szarlita w wozie Teresy.
Nazajutrz, w kolejnym miasteczku, chłopak próbuje porozmawiać z akrobatką, ta jednak unika poważnej rozmowy. Wściekły Robert odreagowuje, atakując werbalnie członków trupy, wypominając im wady i słabości: w Klebergu demaskuje dawnego oszusta karcianego, Korolkiewiczom zarzuca brak sprawności... Sprowokowani jego słowami artyści bez powodzenia próbują przyszykować nowe, trudniejsze numery.
Teresa wyznaje, że jej romans z dyrektorem opiera się nie na miłości, ale litości i wdzięczności, jaką dziewczyna czuje do przegranego mężczyzny. Kiedy roztrzęsiona konfrontacją akrobatka ukrywa się w stajni, zostaje zaatakowana przez zazdrosną, doprowadzoną do granic wytrzymałości Zofię. Ten incydent sprawia, że dziewczyna ucieka w ramiona Roberta i wraz z nim chce opuścić cyrk.
Wieczorne przedstawienie okazuje się katastrofą. Kleberg porzuca arenę na rzecz karcianego stolika, Korolkiewiczowie zawodzą podczas swojego numeru, Teresa pakuje walizkę, Zofia kłóci się z mężem... Robert, wypychany co chwila na scenę, próbuje ratować sytuację, jednak publiczność jest coraz bardziej zawiedziona. W końcu dochodzi do tragedii: siłacz Żaczek, który pod wpływem mima postanowił zademonstrować nową sztuczkę, przecenia swoje możliwości i ulega groźnemu wypadkowi. To zdarzenie ponownie jednoczy zespół – jednoczy przeciwko Robertowi, pośredniemu sprawcy wszystkich problemów. Nawet Teresa go odtrąca, zarzucając chłopakowi, że ma „krzywe lusterko zamiast serca” i rani nawet tych, których rzekomo kocha. Cyrkowcy odjeżdżają, w ostatniej chwili dołącza do nich Kleberg. Jak stwierdza Szarlit, wciąż mają dwa tygodnie na opracowanie nowego programu. Na pustej ulicy zostaje tylko Robert. Po chwili wahania podąża w ślad za znikającym w oddali wozem. (AP)