Ukraina. Wizyta przyjaźni

Przyjęcie polskiej delegacji i stojącego na jej czele Gomułki – ciągle jeszcze symbolu postalinowskiej odwilży, było rzeczywiście wyjątkowe. Tłumy ludzi manifestujących – zapewne zupełnie spontanicznie – na ulicach, urzeczywistniały obecną także w Związku Radzieckim atmosferę nadziei na nową jakość życia w socjalizmie. Zapewne również z tego powodu, Kronika poświęciła zwykłej roboczej podróży po ZSRR niespotykaną wcześniej liczbę aż sześciu kolejnych wydań (PKF 44A-46B/58). Wśród nich absolutnie wyjątkowa była relacja z wizyty w podkijowskim kołchozie: chleb i sól ofiarowane polskiemu przywódcy mogły zostać – przy odrobinie wyobraźni – potraktowane jako symboliczny powrót Polski na Kresy Rzeczypospolitej, co wzruszająco podkreślały biało-czerwone chorągiewki trzymane w małych dziecięcych dłoniach. Nie wiemy, jaki procent Polaków, którzy po wojnie pozostali za Bugiem, wziął udział w uroczystościach z udziałem rządowej delegacji, jednak musiało być ich niemało. Sukces wizyty wyraźnie zaowocował: w kolejnych latach miała miejsce seria podróży, w której radzieccy rolnicy przyjeżdżali z odwiedzinami nad Wisłę, a polscy chłopi wizytowali gospodarstwa na Ukrainie. I zupełnie nie przeszkadzał temu fakt, że mimo wielokrotnych nacisków Rosjan podejmowanych w latach pięćdziesiątych, polscy komuniści nigdy nie zdecydowali się na przeszczepienie modelu kołchozów na rodzimy grunt. (MKC)