overview
About the film
Król Midas za swoją chciwość zostaje ukarany. Wszystko, czego dotknie zamienia się w złoto.
hide tab
storyline
Dla chciwego króla Midasa liczy się tylko bogactwo. W skarbcu przechowuje stosy drogocennych przedmiotów i monet. Dorzuca do niego nawet koronę zdjętą z głowy swojej córki. W skarbcu spotyka bóstwo, które sprawia, że od tej pory czegokolwiek dotknie Midas, zamieni się w złoto. Ofiarą czaru padnie nawet córka króla. Nowa moc staje się dla Midasa przekleństwem. Bóstwo zdejmuje z niego urok. Król traci moc, ale odzyskuje córkę. (KW)
hide tab
comment
hide tab
Muzykę do „Króla Midasa” skomponował Krzysztof Penderecki, który w filmie animowanym zadebiutował w 1959 roku muzyką do „Bulandry i diabła” Lechosława Marszałka i Jerzego Zitzmana. Przed „Królem Midasem” współpracował już z Lucjanem Dembińskim przy filmie „Kaktus”. Penderecki, obok innych wybitnych polskich kompozytorów, takich jak chociażby Włodzimierz Kotoński, Waldemar Kazanecki (współpracownik Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia) czy Zenon Kowalowski, współtworzył dźwiękowy świat polskiego filmu animowanego. To na ich muzyce – konkretnej, eksperymentalnej, sonorystycznej – wychowało się kilka pokoleń najmłodszych widzów. Z kolei projekty plastyczne, stylizowane na wzór sztuki starożytnej Krety, stworzył Adam Kilian, którego nowatorską scenografię i lalki można było podziwiać już kilka lat wcześniej m.in. w „Przygodach rycerza Szaławiły”. Dembiński stworzył film o czytelnej fabule, spokojnej narracji, skierowany do najmłodszej widowni. Opowieść kończy się szczęśliwie, król traci złotodajną moc i odzyskuje córkę. Fabuła tego filmu jest o wiele łaskawsza dla króla niż historia opowiedziana w micie. Midas nie musi obmywać się w rzece Paktolos, aby wkupić się z powrotem w łaski bogów i nawet oślich uszu udaje mu się uniknąć.
To jeden z czterech filmów, które w 1962 roku były realizowane przez Se-Ma-For na zlecenie nowojorskiej firmy telewizyjnej. Pozostałe to: „Hiawatha” Wacława Kondka i Lidii Hornickiej, „Dick Whittington” Tadeusza Wilkosza oraz „Czapki” Jerzego Kotowskiego i Wacława Kondka. (KW)