Taksówka nr 555

Nie sposób przecenić pozornie błahych obserwacji obyczajowych, na których przez dekady Polska Kronika Filmowa budowała swoje najbardziej wartościowe dokonania, jakie do dziś nie poddają się zębowi czasu. Uliczny ruch w Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej w Warszawie, nowe wozy obok przedwojennych wehikułów i prymitywnych furmanek, ubiór mieszkańców, a nawet inscenizowany przed kamerą sposób rozmowy z milicjantem drogówki, wszystko to po latach jest bezcennym świadectwem stylu życia, mody, urbanistycznego porządku, architektury, ale też np. codziennego języka Polaków. Zrealizowany w formie humoreski felieton wymagał sporego zachodu: operator musiał znaleźć ciekawy temat, postarać się o zróżnicowane ujęcia, ogólne widoki przeplatając ze zbliżeniami, użył żabiej perspektywy – by pokazać funkcjonariusza pochylającego się nad kierowcą, zainscenizował też scenkę w samym centrum miasta. Następnie redakcja zmontowała całość, wykorzystała rycinę przedwojennego pojazdu, opatrzyła komentarzem i ilustracją dźwiękową – a wszystko to w szybkim tempie realizacji cotygodniowego wydania złożonego z 7-8 podobnych materiałów, z których czasem rodziły się filmowe perełki. W zamian za taką pracę kronika cieszyła się sympatię widzów. Ci zaś, by pojechać stołeczną taksówką, musieli w latach pięćdziesiątych odczekać w pokaźnej kolejce: samochodów było mało, a chętnych do jazdy o wiele więcej. W dodatku każdy szanujący się warszawski taksówkarz sam decydował o trasie kursu i niejednemu pasażerowi potrafił zwyczajnie odmówić jazdy do oddalonej dzielnicy, co zresztą przez lata należało do stołecznego kolorytu. (MKC)